کیفوز، البته به جز کیفوز مادرزادی، عارضه ای در سایر اندام ها و ساختارهای داخلی بدن ایجاد نمی کند، اما احتمال وجود درد در بدن فرد وجود دارد. درمان کیفوز بر اساس علائم بیماری در بدن فرد مبتلاست. برای مثال، ورزش ها و داروهای آرام بخشی برای کسانی تجویز می شود که احساس درد می کنند، این ورزش ها عضلات مرکزی را تقویت می کنند. اگر فرد نگران ظاهر خمیده خود باشد، احتمالاً پزشک قرار دادن آتل یا انجام ورزش های اصلاح حرکتی را پیشنهاد می کند.

تنها در موارد وخیم ابتلا به کیفوز، انجام جراحی پیشنهاد می شود.

درمان انتخابی کیفوز، بستگی به عوامل نظیر سن و میزان رشد باقیمانده بدن کودک دارد. البته درجه انحنا بدشکلی و وجود یا عدم وجود کمر درد نیز در انتخاب درمان کیفوز مؤثر است.

1. درمان کیفوز با ورزش

در هنگام ابتلا به کیفوز خفیف و داشتن انحناهای وضعیتی، اغلب فیزیوتراپی تجویز می شود. برنامه ورزشی روزانه در خانه با تمرکز بر تقویت عضلات مرکزی و کشش و تقویت عضلات اکستنسور کمر پیشنهاد می شود که اغلب در کنترل مشکلات ظاهری و درد ناشی از کیفوز، مؤثر است.

آتل میلواکی یا فوق ترقوه ای برای پیشگیری از بدتر شدن و اغلب تصحیح کیفوز در سنین رشد فعال کودک مؤثر است. متخصص ارتوپد، معمولاً آتل را تجویز می کند و ارتوپد فنی، ان را می سازد. آتل در سنین رشد فعال کودک مبتلا به کیفوز با انحنای بیشتر از 65 درجه، تجویز می شود. آتل باید تا پایان رشد بزرگسالی، 23 ساعت در روز استفاده شود.

2. جراحی و درمان کیفوز

بزرگسال مبتلا به کیفوز وخیم همراه با درد یا ظاهر نگران کننده، مورد مناسبی برای عمل جراحی است، تا بدشکلی به وسیله جراحی برطرف شود. درمان کیفوز با جراحی، شامل فیوژن ستون فقرات کمری با ابزار است. جراحی به تنهایی، 4 إلی 5 ساعت به طول می انجامد و فرد به مدت 3 إلی 4 روز در بیمارستان بستری می شود. روند بهبودی در خانه، 4 إلی 6 ماه طول می کشد.

پروسه جراحی  شامل ایجاد برشی در راستای مرکز کمر است که استخوان ها و عضلات را در معرض دید قرار می دهد. طول برش به اندازه بدشکلی نیازمند تصحیح است. مهره های ستون فقرات ابتدا از بافت اطراف آزاد و سپس برای اصلاحات آماده می شوند.

سپس پیچی به اندازه دو اینچ از جنس تیتانیوم در پدیکل ها قرار می گیرد. هر مهره کم، خار استخوان در دو سمت خود دارد که پدیکل نامیده می شود. مرکز مهره های کمر، توخالی است و کانالی برای قرارگیری طناب عصبی و مایع مغزی-نخاعی ایجاد می کند. باید خیلی احتیاط کرد، تا آسیبی به طناب عصبی وارد نشود. مراحلی که طی می کنیم، به ترتیب شامل قرار دهی پیچ پدیکل از طریق تصویر اشعه ایکس فوری (فلوئوروسکوپی) است، تا در جایگذاری راهنمایمان باشد و همچنین بتوانیم به طور پیوسته فعالیت طناب عصبی را بررسی کنیم.

نحوه عمل آن به این صورت است که ابتدا الکترودهایی را در سر تا پای کودک قرار می دهیم و سیگنال های عصبی رفت و برگشتی را اندازه گیری می کنیم. متخصص نوروفیزیولوژی، مسئول تفسیر وضعیت طناب عصبی و هشدار به جراح در صورت وجود هرگونه مشکلی است.

زمانی که همه ی پدیکل ها را در جای خود قرار دادیم، کیفوز تصحیح می شود. جراح مسئول انجام این کار است و موجب تصحیح انحنای ستون فقرات می شود. میله هایی را از جنس کروم – کبالت از پیچ ها عبور می دهند و پیچ ها را به هم قفل می کنند. سپس نمونه استخوانی از استخوان دنده بیمار می گیرند. نمونه را به تکه هایی به اندازه چوب کبریت تقسیم می کنند و در کنار مهره های کمری جمع آوری می کنند، تا بتوانند با استفاده از آن ها، فیوژن ستون فقرات را درست کنند.

در آخر، پزشکان کیفوز را تصحیح کرده اند و لایه های عضلانی را به هم بخیه زده و می بندند. خارجی ترین لایه پوست را با چسب زخم های پروانه ای یا نوار چسب بخیه می بندند. زمانی که پوست ترمیم پیدا کند، این چسب های بخیه خود به خود کنده می شوند.