دیسک های ستون فقرات مانند یک ضربه گیر بین مهره های فقرات عمل می کند. این دیسک ها از یک لایه سخت بیرونی (Annulus fibrosis) که یک هسته ژله ای نرم را در بر گرفته (nucleus pulposus) تشکیل شده اند.

وقتی یک دیسک آسیب می بیند، می تواند تا بیش از محدوده طبیعی خود متورم گردد و اعصاب نخاعی نزدیک به خود را تحریک کند. در موارد شدیدتر، پوسته ی Annulus fibrosis می تواند ضعیف گردد یا پاره شود و باعث بیرون ریختن ماده ژله ای موجود در هسته گردد.

این مساله می تواند سبب فشرده شدن نخاع یا اعصاب نخاعی گردد. این اعصاب ممکن است نتوانند به درستی کار کنند و در نتیجه ممکن است سیگنال های غیر طبیعی به مغز بفرستند و یا از مغز دریافت کنند.

رایج ترین فتق قسمت های پایینی پشت، در ناحیه کمر، 5 مهره نزدیک به انتهای ستون فقرات، رخ می دهد (پزشکان این مهره ها را از بالا تا پایین L1-L5 می نامند.).

یکی از دلایلی که درد ناشی از آسیب به این ناحیه از ستون فقرات می تواند بسیار ناتوان کننده باشد، این است که این آسیب ممکن است عصب سیاتیک، که از قسمت های پایینی نخاع به سمت پاها می رود، را هم تحریک کند. 

عصب سیاتیک بزرگترین عصب در سیستم اعصاب محیطی ست که مغز و نخاع را به سایر بخش های بدن متصل می کند.

یک یا چند عامل به طور کلی در ایجاد فتق دیسک نقش دارند، از جمله تحلیل رفتن وابسته به سن، اضافه وزن / چاقی، ضربه، کم تحرک بودن (سبک زندگی بی تحرک) و فشار بیش از حد به ستون فقرات.