هدف از درمان این بیماری، تسکین درد و گرفتگی، و جلوگیری یا به تاخیر انداختن بروز عوارض و بدشکلی، در ستون فقرات است. موفقیت درمان روماتیسم ستون فقرات، در صورتی که قبل از بروز آسیب های جبران ناپذیر به مفاصل انجام شود، می تواند بیشتر باشد.

1. داروها

داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs)، مانند ناپروکسن (ناپروسین) و ایندومتاسین (ایندوسین، تیووربکس)، داروهای انتخابی برای درمان روماتیسم ستون فقرات هستند. این داروها التهاب، درد و گرفتگی را تسکین می دهند؛ اما می توانند باعث ایجاد خونریزی در دستگاه گوارش شوند.

اگر داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی از اثرگذاری لازم برخوردار نباشند، پزشک ممکن است مصرف یک داروی بیولوژیکی، مانند مسدود کننده فاکتور نکروز تومور (TNF) یا مهار کننده اینترلوکین 17 (IL-17) را پیشنهاد دهد. مسدود کننده های TNF، نوعی پروتئین سلولی را که باعث ایجاد التهاب در بدن می گردد، هدف قرار می دهند. IL-17، در دفاع بدن در برابر عفونت و همچنین التهاب نقش دارد.

مسدود کننده های TNF به کاهش درد، گرفتگی، حساسیت یا تورم مفاصل کمک می کنند. این داروها به صورت تزریق زیر جلدی یا وریدی تجویز می شوند. پنج مسدود کننده TNF، که برای درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان، مورد تأیید سازمان غذا و دارو (FDA) قرار گرفته اند، عبارتند از:

✅ آدالیمومب (Humira)

✅ سرتولیزامب پگول (Cimzia)

✅ اتانرسپت (Enbrel)

✅ گلیموماب (Simponi)

✅ اینفیلیکسیماب (Remicade)

مهارکننده های IL-17 مورد تأیید FDA برای درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان، شامل سکوکینوماب (Cosentyx) و ایکسیکیزوماب (Taltz) می باشند. مسدود کننده های TNF و مهارکننده های IL-17 می توانند با فعالسازی مجدد سل درمان نشده، فرد را مستعد ابتلا به عفونت نمایند.

اگر فردی به دلیل ابتلا به سایر بیماری های زمینه ای، نتواند از مسدود کننده های TNF یا مهارکننده های IL-17 استفاده کند، پزشک ممکن است مصرف tofacitinib (توفاسیتینیب) نوعی داروی مهار کننده، را به او توصیه نماید. مصرف این دارو، برای آرتریت پسوریاتیک و آرتریت روماتوئید تایید شده است. تحقیقاتی در مورد اثربخشی آن برای افراد مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان، درحال انجام می باشد.

2. درمان غیردارویی

فیزیوتراپی، بخش مهمی از درمان روماتیسم ستون فقرات است و می تواند مزایای متعددی، شامل تسکین درد و بهبود قدرت و انعطاف پذیری، برای فرد به همراه داشته باشد. فیزیوتراپیست، می تواند تمرینات خاصی را با توجه به نیازهای هر فرد طراحی کند.

تمرینات کششی و مرتبط با دامنه حرکتی، می توانند به حفظ انعطاف پذیری در مفاصل و وضعیت مناسب بدنی کمک نمایند. قرارگیری در وضعیت مناسب هنگام خوابیدن و راه رفتن و انجام تمرینات شکمی و پشتی، می تواند در حفظ حالت قائم بدن کمک کننده باشد.

3. عمل جراحي

اکثر افراد مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان، نیازی به جراحی ندارند. با این حال، پزشک ممکن است جراحی را برای افرادی که درد شدیدی دارند، دچار آسیب مفصلی شده اند یا مفصل ران در آن ها به قدری آسیب دیده است که نیاز به تعویض دارد، توصیه نماید.